Potencjał twórczy, trwałość, unikalne spojrzenie, kreatywna ekspresja oraz autentyczność stanowią kluczowe elementy, które artyści mogą wykorzystać, naśladując działania dziecka w swoim procesie twórczym.

Jednakże, nie jest możliwe, aby stać się niczym dziecko – “prostym” i “pierwotnym” na żądanie. Jakub Matusewicz wykorzystał entuzjazm i dziecięcą ciekawość do stworzenia wyrafinowanej, z dala od prostoty, formy, przekazującej wielowątkową treść. Wszystkie prezentowane dzieła sztuki zostały wykonane techniką olejną na płótnie.

W sali wystawowej zamku rozmieszczono różnorodne pola malarskie o różnych kształtach i kolorach. Na ścianach powstał układ malarski, w którym dzieci bawią się w chowanego, kryjąc się za rogiem blejtramu i skacząc na trampolinie. Ich energia rozbija i rozprasza obrazy, a płótna poddają się zabawie. Ta dekonstrukcja jest kompozycją ułamków wspomnień autora i skojarzeń z dzieciństwem.

Wspomnienia z okresu dzieciństwa, eksperymenty z płaszczyzną i kolorem – artysta wzbogaca o warstwę znaczeń związanych z widzeniem w ujęciu psychologicznym. Odwołuje się do postrzegania dziecka przez rodzica, rodzica przez dziecko oraz sposobu, w jaki dziecko widzi samego siebie. Jakub utożsamia kluczowy moment kształtowania własnej tożsamości w dzieciństwie z ukształtowaniem zmysłu świadomego widzenia. Dodatkowo, na wystawie można zauważyć inspiracje twórczością XX-wiecznych artystów, takich jak Witkacy, Andrzej Wróblewski i Jan Berdyszak.

Malarz oddał hołd pamięci minionych wydarzeń, przedstawiając zamknięty okres swojego życia za pomocą obrazów, które pozostają żywe w jego pamięci lub zostały uchwycone na fotografii. Wystawa Jakuba Matusewicza zawiera wiele elementów autobiograficznych, choć brak na niej autoportretu. Na kilku obrazach można dostrzec postać jego brata bliźniaka. Podobnie jak w Enigmie Edwarda Elgara, w malarstwie Matusewicza poszczególne obrazy odnoszą się do konkretnych wątków i emocji z jego życia, ukazując portrety najbliższych. Podobnie jak Enigma, wystawa obrazów stanowi swoisty kryptogram, prezentując znacznie więcej, niż jest widoczne na pierwszy rzut oka. Artysta zaprasza nas do introspektywnej podróży i zachęca do zabawy w patrzenie. Co uda nam się odczytać? Przez rekonstrukcję pewnych scen z dzieciństwa oraz portrety potomstwa przyjaciół, artysta wyraża dziecko w sensie archetypicznym zrozumienia Carla Gustava Junga, jako symbol nieświadomości zbiorowej i pragnienia samorealizacji. Dziecko jest w jego twórczości metaforą i nośnikiem znaczeń, stanowiąc istotną część narracji wystawy. Motywy te odnajdują się również w kalejdoskopie, który składa się z wielokątnych obrazów prezentowanych na wystawie.

Kurator: Jan Matusewicz

Miejsce:

Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski

Jazdów 2, 00–467 Warszawa

Data: 05.01—04.02.2024

Źródło: u-jazdowski.pl