Dadaizm to ruch artystyczny, który narodził się w okresie międzywojennym i był jednym z najbardziej rewolucyjnych i kontrowersyjnych ruchów artystycznych XX wieku. Celem dadaizmu było odrzucenie tradycyjnych form sztuki, sztampy i norm, które panowały w społeczeństwie tamtej epoki. W ten sposób, dadaizm stał się wyrazem buntu artystycznego przeciwko konwencjom estetycznym i społecznym.

Historia dadaizmu rozpoczyna się w 1916 roku w Zurychu, gdzie grupa artystów i pisarzy, w tym Tristan Tzara i Jean Arp, zbierała się w kawiarniach i organizowała wystawy, prezentując swoje prace, które były zdominowane przez nonsensowne, przypadkowe i absurdy. Dadaistyczne prace sztuki, takie jak obrazy, rzeźby, wiersze i performanse, były często prowokacyjne i szokujące, a ich celem było zdezorientowanie widza.

Dadaizm był w dużej mierze krytyką wojny i przemoc społeczną, która panowała w Europie w tamtych czasach. Dadaistyczne prace sztuki wyrażały sprzeciw wobec istniejącego porządku, w tym hierarchii, władzy, religii i moralności. Przykładami takich dzieł są obrazy takich artystów jak Marcel Duchamp, Kurt Schwitters, Hannah Höch i Max Ernst, którzy często korzystali z collage’u i montażu, aby tworzyć niezwykłe i szokujące kompozycje. Świetnym przykładem jest twórczość Marcina Zalewskiego czy oniryczne obrazy Łukasza Jankiewicza.

Jednym z najbardziej kontrowersyjnych dzieł dadaizmu jest “Fontanna” Marcela Duchampa, która jest uważana za jeden z najważniejszych eksponatów ruchu. Jest to zwykła pisuar, który Duchamp podpisał pseudonimem “R. Mutt” i złożył w ramach wystawy w 1917 roku. Dzieło to wywołało skandal i bywało wykorzystywane jako przykład nonsensu w sztuce ówczesnych czasów.