Jest jedną z najbardziej wpływowych artystek jej pokolenia. Cecily Brown na swoich wielkoformatowych płótnach często przedstawia postacie podejmujące czynności seksualne pod zasłoną koloru, co widać w „Sweetie” (2001), przedstawiającym na wpół abstrakcyjną parę uchwyconą w trakcie stosunku i przedstawioną w jaskrawych różach i fioletach.
Twórczość Brown szybko zyskała popularność za oceanem po tym jak w 1994 roku przeprowadziła się do Nowego Jorku. W historii sztuki angloamerykańskiej ruch odbywał się zwykle z zachodu na wschód. Amerykańscy artyści w okresie późnego okresu kolonialnego zazwyczaj kształcili się w Wielkiej Brytanii, a następnie albo tam pozostawali, jak zrobili to Benjamin West, John Singleton Copley i inni, albo wracali, aby znaleźć szczęście w młodej republice, jak zrobili to John Trumbull i Gilbert Stuart. Przełamując tendencję wschodnią, w 1958 roku Malcolm Morley przeprowadził się do Nowego Jorku. W 1964 roku David Hockney opuścił Londyn i udał się do Los Angeles. Dokładnie trzydzieści lat później, jesienią 1994 roku, Cecily Brown podjęła tę samą podróż w drugą stronę, wchodząc na pokład Virgin Atlantic.
W 2000 roku pojawiła się na rozkładówce fotograficznej opublikowanej przez magazyn „New Yorker”, a później w tym samym roku „The New York Times” umieścił Brown na liście wiodących współczesnych artystek, do którego zaliczały się również Sue Williams i Lisa Yuskavage. W 2006 roku Brown doczekała się swojej retrospektywy w Museum of Fine Art w Bostonie, a siedem lat później indywidualnej wystawy w Gagosian Gallery w Londynie.
Cecily Brown urodziła się w 1969 roku w Londynie. Jej matka, pisarka Shena Mackay, urodziła się w 1944 roku w Edynburgu i początkowo wychowywała się w Shoreham w hrabstwie Kent, od dawna będącym miejscem spotkań artystów. Artystka wielokrotnie nawiązywała do artystycznego długu, jaki ma wobec swojej matki, pisarki.
„Moje malarstwo jest bardzo bliskie pisarstwu mojej mamy. Bardzo wizualny charakter jej pisarstwa, jego surrealistyczny charakter, wywarł na mnie duży wpływ.”
Mackay przeniosła się do Blackheath w południowo-wschodnim Londynie, gdzie poznała Robina Browna, studenta inżynierii, którego poślubiła w 1964 roku. Cecily była trzecią córką Mackay. Rodzina mieszkała w East Finchley w północnym Londynie, następnie w wiosce Brockham w Surrey, a na koniec w Reigate.
Około 1986 roku matka i najmłodsza córka przeprowadziły się do Norwood w południowym Londynie. Biologicznym ojcem Brown był krytyk sztuki i kurator David Sylvester, którego Mackay poznała po raz pierwszy, gdy pracowała w sklepie ze srebrem prowadzonym przez jego rodziców przy Chancery Lane. Sylvester odgrywał aktywną rolę w życiu Brown przez większą część jej dorastania i zapoznał ją ze sztuką Willema de Kooninga, Francisa Bacona i Howarda Hodgkina, a czasami z samymi artystami. Kiedy Cecily miała dwadzieścia jeden lat dowiedziała się, że Sylvester jest jej biologicznym ojcem.
Cecily Brown nie zawsze łatwo było rozmawiać o swojej sztuce.
„Był czas na początku lat 90. w Anglii, kiedy w zasadzie wydawało się, że ludzie na imprezie odwrócą się, jeśli powiesz, że jesteś malarzem. Ludzie ciągle byli zdziwieni, a ty cały czas musiałeś tego bronić. Panował pogląd, że jeśli jesteś malarzem, to dlatego, że masz niekwestionowaną wiarę w moc malarstwa, a nie dlatego, że tak się składa, że jest to medium, którego chcesz użyć i które czujesz, że pozwala ci coś przekazać.”
– mówi urodzona w Wielkiej Brytanii i mieszkająca w Nowym Jorku artystka.
Czerpiąc z ekspresjonizmu abstrakcyjnego, Degasa, Maneta i Bacona, a także z jej bliskich współczesnych i ogólniej z kultury popularnej, artystka na przestrzeni lat wypracowała swój niepowtarzalny styl, który bada zmysłowe właściwości farby olejnej, balansując pomiędzy figuracją a abstrakcją. Odkryj obrazy, które sprawią, że zakochasz się w twórczości Cecily Brown.
Obraz Louboutin Pumps to przykład wczesnej, naładowanej erotycznie twórczości Cecily Brown. Artystka jest znana z eksploracji tematów związanych z cielesnością, seksualnością i konwencjami malarstwa figuratywnego, często nawiązując do historii sztuki i klasycznych motywów. Jej prace są dynamiczne, a postacie na jej płótnach zlewają się z otoczeniem, tworząc wrażenie chwilowego, ulotnego momentu.
Brown traktuje ludzką sylwetkę z fascynacją, uwydatniając jej wolumen i teksturę. Obraz jest bogaty w niuanse światła i cienia, co dodaje trójwymiarowości i dramatyzmu postaci. Tło jest abstrakcyjne, z elementami, które mogą przypominać fragmenty architektury lub wnętrza, złożone z szerszych, bardziej dynamicznych pociągnięć pędzla. Ruch pędzla na tle tworzy kontrast z bardziej szczegółowym i delikatnym opracowaniem figury. Paleta kolorów jest ograniczona, ale pełna niuansów, z przewagą beżów, brązów i szarości, przeciętych miejscami jaśniejszymi akcentami.
Dzieło odnosi się do luksusu i pożądania, które marka Louboutin reprezentuje w świecie mody. W centrum widzimy parę kochanków in flagranti. Obraz może być nawiązaniem do konsumpcjonizmu, konsumpcji w rozumieniu materialnym ale i cielesnym, pożądania, a nawet tożsamości. Brown często porusza w swoich obrazach kwestię przedmiotowego traktowania kobiecego ciała więc połączenie tych wątków wydaje się być nieprzypadkowe. Całość dzieła jest malarskim studium formy, przestrzeni i ludzkiego ciała, które jednocześnie oddaje emocje i wrażenia estetyczne.
Hunt to przykład nieco późniejszej już pracy artystki. Kompozycja jest pełna energii z widocznymi postaciami psów myśliwskich w ruchu. Ich ciała są przedstawione z użyciem szybkich, dynamicznych pociągnięć pędzlem. Ważniejsza staje się ekspresja i ruch, a nie dokładne odwzorowanie ich fizycznych form.
Kolorystyka obrazu jest żywa, z zielonymi i brązowymi tonami odzwierciedlającymi naturalne środowisko, w którym toczy się scena polowania. Jaskrawe barwy, takie jak pomarańcz i żółć, wprowadzają dodatkową energię i pomagają uchwycić chaos i ekscytację polowania. Kształty i linie są rozmyte i płynne, co może wskazywać na szybki ruch i zmienność akcji.
Zastosowanie plam i smug farby wzmacnia wrażenie spontaniczności i surowości chwili, a technika malarska przypomina o nieuchwytności i brutalności natury. Obraz może także komunikować intensywność doświadczeń zwierząt uczestniczących w polowaniu, zarówno jako myśliwych, jak i ich ofiar.
Na obrazie widzimy żywe, ekspresyjne dzieło malarskie, które wykorzystuje bogatą paletę kolorów i dynamiczne pociągnięcia pędzlem, aby stworzyć scenę pełną ruchu i życia. Kompozycja wydaje się być abstrakcyjna, ale w jej obrębie można dostrzec fragmenty figuratywne, które sugerują postaci i elementy przyrody.
Zamieszanie kolorów – zielenie, żółcie, pomarańcze, oraz nieco bieli i czerni – tworzy wrażenie nieokiełznanej natury lub rajskiego ogrodu. Plamy kolorów są nakładane warstwami, co nadaje dziełu głębię i teksturę. Wszystko to sprawia, że kompozycja jest pełna dynamiki i może wywoływać w widzu różne emocje.
Niektóre kształty przypominają zwierzęta, konie lub ptaki, które wydają się poruszać po płótnie, nadając mu wrażenie dzikiego ruchu. Inne elementy przedstawiają rośliny lub abstrakcyjne formy, które razem tworzą harmonijny, ale jednocześnie chaotyczny obraz. Dzieło może być interpretowane jako metafora raju, zatracenia się w naturze lub jako wizualne przedstawienie bogactwa i różnorodności życia. Intensywne pociągnięcia pędzlem oraz mieszanie barw sugerują spontaniczność i swobodę artystycznego wyrazu.
Dzieło Cecily Brown przedstawia dynamiczne, abstrakcyjne podejście do malarstwa, w którym żywa paleta kolorów łączy się z energicznymi pociągnięciami pędzla, tworząc wizualnie złożoną kompozycję. Praca jest zdominowana przez różne odcienie czerwieni, od głębokiego burgundu po jasne, niemal różowe tonacje. To intensywne tło może być interpretowane jako scena, na której rozgrywa się dramatyczna akcja.
Choć obraz jest abstrakcyjny, można doszukiwać się w nim figuratywnych sugestii. Można odnieść wrażenie, że przedstawia on rozmytą scenę z ucztą lub bogato zastawionym stołem. Widać zarysy talerzy i kieliszków. W dolnej części obrazu, w centralnym punkcie, można dostrzec wyłaniające się z ciemności, , oczy, prawdopodobnie kocie, co dodaje tajemniczego i nieco niepokojącego elementu całości kompozycji.
Pociągnięcia pędzlem są dynamiczne i wydają się być wykonane z rozmachem, co dodaje dziełu witalności i ekspresji. Tekstura i technika impasto, polegająca na nałożeniu grubych warstw farby, sprawiają, że obraz jest niezwykle bogaty w detale i tekstury, zachęcając widza do bliższego przyjrzenia się. Sztuka Cecily Brown często balansuje na granicy między abstrakcją a figuracją, pozwalając odbiorcy na osobiste interpretacje.
The Triumph of Death to monumentalne dzieło sztuki, które natychmiast przyciąga uwagę swoją skalą i żywiołowością. Kompozycja malarska jest pełna dynamiki, żywych kolorów i ekspresyjnych pociągnięć pędzlem. Możemy dostrzec motywy figuratywne, konie i ludzkie postacie, ale są one przedstawione w taki sposób, że zlewają się z bardziej abstrakcyjnymi elementami obrazu.
Dzieło nawiązuje w sposób oczywisty do słynnego obrazu autorstwa Pietera Bruegela, który został namalowany około roku 1562. Jest to jedno z najbardziej znanych dzieł artysty, a jednocześnie jedno z najbardziej sugestywnych przedstawień średniowiecznych motywów memento mori w historii sztuki. Obraz jest alegorycznym przedstawieniem śmierci, która zrównuje wszystkich ludzi – bogatych i biednych, młodych i starych. Śmierć jest przedstawiona jako triumfująca siła, która nie zostawia nadziei.
Kompozycja jest pełna ruchu, a kolorystyka – gdzie dominują ciepłe czerwienie, pomarańcze i biel – potęguje wrażenie życia i energii. To zdaje się kontrastować z motywem jakim jest śmierć. Elementy obrazu przeplatają się ze sobą, tworząc wrażenie chaosu, ale jednocześnie harmonii. Jak w przypadku każdego obrazu, również i ta praca Brown przyciąga wzrok, skłania do refleksji nad naturą malarskiego medium i ludzkim doświadczeniem.
Bądź na bieżąco z nowościami o wydarzeniach w galerii Station of Art
Bądź na bieżąco z nowościami o wydarzeniach w galerii Station of Art
